İnsanın ironisi

Çevremdeki insanların anlattıklarını “yaşantı” olarak değil, olay / düşünce olarak algılayıp irdeledikçe fark ediyorum İnsan’ın İronisini. Aidiyet ararken bir yanı yaşadığı coğrafyaya dair, ki şair “Yaşadığı coğrafyayı kadın gibi sevebilen…” diyerek ifade etmiş bu duyguyu, bir yanı da heves atar özgürce seyyahlaşmayı hayatında ve gezmeyi gözlemlemeyi şu dünyadaki çitlerin öte taraflarını… Bir yanı gezdikçe idrak etmek, hatta kâh gözlemlemek kâh deneyimlemek isterken farklı kültürleri / yaşam tarzlarını, diğer yanı içses olur ve bağırır içinden kendi yargıları ve bakış açısı aksanında “hiç böyle olurmu lan?” diye… Bir yanı bağlanmak ister insanın bir başka insana “ilişki” adı altında, diğer yanı yaşamak ister envai çeşit duyguyu ve hep “dibine kadar…” İnsan dediğin “öznel” olabilmek için bireysel fikirleri olsun kendi perspektifi kendine has olsun demek ister ki “Nev-i şahsına münhasır adam…” derler o tadda şahıslara, ama öte yandan insanlar onun düşüncelerine saygı duysun, hatta bir adım daha atsın destek çıksın mantıklı bulsun ister… İnsan dediğin kışın yazı, yazın kışı özler hani, bundan da boktandır aslında pek çok derdi. Zaman aralığı olmadan aynı anda uzatır o kısacık elini, bir defa yaşayabileceğinin farkındadır çünki, ki bu yüzden sonrası için dizilen yalanlardır avuntunun en geçerlisi… İnsan dediğin çaresizliğin vurduğu her felaket anında “birlikteliğiyle” övünürde, götü rahata erdiği her fırsatta bölünür. Soyunmayı / çıplaklığı hayvanlaşmaya bir adım daha yakın görür pek çoğu, ama hiç bir hayvanın bir başka hayvana yapmadığı zulmü yapar hem batı hem doğu… İneğe “kutsal” diyeni köpek yer, ineği ise kurban keser köpek seveni, kabullenemez hiç birisi sonuçta “hayvan” yediğini… Nasıl fark etmez insan kendini, dünyanın her yerine yayılmış lanet bir hastalık gibi, milyon yıllık gerçeklik üremek aslında tek dertleri… İnceledikçe miğdem bulanıyor kendimden dahi, işte bu insanın ironisi…