January 2009

“gökyüzü penceremizse, bulutlarda perdelerimiz” demiştin ya, ben de neden perdelerim param parça diyordum… evet, kanadıkça güçleniyordu insan; sevmekse kanatmaktı birazda… bütün bunları söylerken nasıl da anlamadık – atladık kabuk tutmanın nasır tutmayla yakınlığını, aşktaki “kan” bağını… sevginin kancıklığını… ağzımı bozdukları bir yılda hayat bin yıl gibi geçmişti, şimdik bozuklarımı atıyorum kuyuya, düzelicem fakat kaç bin yılda? “tek bir doğrum var, yanlışlarımı götürmeye yetmeyen…” derken ben, öyle yerlere gitmişim ki kendimle yüzleşirken. insan elbet kendisine de masal anlatır, ama neden hep sonunu bu denli kanatır? “bu bizim masalımız, öyküleri biz yazarız”, üzülme bebeğim, elbet biz yalnızkende ağlarız…  (more…)

Yazı silinmiştir kendi ellerimle, şimdiye kadar yazılmış diğer bütün yazıların da silinmesi ihtimal dahilindedir. Var olan bütün siber ortam cümlelerinin silinmesi de keşke o kadar güçlü olup yapabilseydimler listesindedir. Harfler kelimelere küser, kelimeler cümlelere bıkkınlıkla bakar, çünki aylar öncesinin satırları kolundan paçasından zorla çekiştirilerek getirilir bugünlere, ve hacminin alamayacağı yoğunlukta Read more…